Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις στο θεσμό της οικογένειας



(Θέμα εγγραφέν με εισήγηση του βουλευτή του Κινήματος Οικολόγων Περιβαλλοντιστών κ. Γιώργου Περδίκη).
(Αρ. Φακ. 23.05.046.007-2013)

Αγαπητοί συνάδελφοι, φίλες και φίλοι,

Η Κύπρος σήμερα βιώνει συνθήκες που μπορούν να παραλληλιστούν μόνο με τις συνθήκες στις οποίες βρέθηκε ο κυπριακός λαός μετά την Τουρκική εισβολή του 1974. Αλλά, ενώ συζητούνται ευρέως οι οικονομικές επιπτώσεις στην κοινωνία μας γενικότερα, λίγος χρόνος έχει αφιερωθεί στην μελέτη των συνεπειών που έχει η σημερινή κατάσταση στο θεσμό της οικογένειας.

Ο θεσμός της οικογένειας αποτελεί το πλέον βασικό κύτταρο της κοινωνίας, αλλά και της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Είναι οι οικογένειες που πρώτα ανταποκρίνονται και δίνουν χείρα βοήθειας στα μέλη τους που χρειάζονται στήριξη και φροντίδα, και είναι αυτές που αναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο που καλούνται (υπό κανονικές συνθήκες) να επιτελέσουν υπηρεσίες του κράτους, όταν αυτές πλέον αδυνατούν λόγω δημοσιονομικής ανατροπής. 

Επειδή ακριβώς ζούμε σε περίεργους καιρούς, καιρούς λιτότητας και κοινωνικής ισοπέδωσης, καιρούς  όπου στοχεύονται πρώτα οι ευάλωτοι και αδύνατοι και μετά (και αν) οι "έχοντες και κατέχοντες", δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε με δυσαρέσκεια ότι οι ήδη ανεπαρκείς  υπηρεσίες του κράτους  έχουν γίνει ακόμη χειρότερες.

Δεν φτάνουν οι αποκοπές που έγιναν στα επιδόματα που αφορούν την οικογένεια, η αχρείαστη και ζημιογόνα μεταφορά αρμοδιοτήτων για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες από το Γραφείο Ευημερίας στο Υπουργείο Οικονομικών, έχουμε και την επιβολή τελών για επισκέψεις σε κρατικά νοσοκομεία και κέντρα υγείας και άλλα πολλά. Οι κυβερνήσεις του μνημονίου έχουν κουτσουρέψει και την ικανότητα των αρμόδιων υπηρεσιών να ανταποκριθούν στις κατακόρυφα αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η μη ανανέωση συμβολαίων για 32 λειτουργούς κοινωνικής ευημερίας. Εξηγήστε μου παρακαλώ πως μπορεί μια υπηρεσία που ούτως ή άλλως ήταν ανεπαρκής για τις ανάγκες των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού σε καιρούς γενικής ευημερίας, να καλείται τώρα  σε καιρούς ανέχειας και φτώχειας, να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες της σημερινής κυπριακής κοινωνίας με σημαντικά μειωμένο προσωπικό (συν οι πρόωρες αφυπηρετήσεις).

Ας παραθέσουμε κάποιους αριθμούς για να πιστοποιήσουμε του λόγου το αληθές:
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται από τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας του 2011, ποσοστό 23,7% του πληθυσμού βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού (199.000 άτομα) σε σχέση με 23,5% το 2010 (192.000 άτομα). Δηλαδή ένας στους τέσσερις Κύπριους, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, πληρούσαν το 2012 τουλάχιστον ένα από τα τρία κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προσδιορίζουν τη φτώχεια. Με την φετινή τρομακτική αύξηση της ανεργίας στο 17% του ενεργού πληθυσμού, με πέραν των 76.000 συμπολιτών μας να βρίσκονται εκτός εργασίας, είναι λογικό ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί περαιτέρω. Αν σκεφτεί κανείς τις εκατοντάδες οικογένειες που απευθύνονται καθημερινά στον Ερυθρό Σταυρό, τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τα Κοινωνικά Παντοπωλεία και τις Μητροπόλεις για να εξασφαλίσουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, δεν υπάρχει δυστυχώς καμία αμφιβολία ότι η φτώχεια είναι πλέον χαρακτηριστικό μιας συγκριτικά μεγάλης μερίδας των κυπριακών οικογενειών. 

Μόλις χθες ενημερωθήκαμε πως από τις 12.000 χιλιάδες οικογένειες που αιτούνταν βοήθεια από τα κοινωνικά παντοπωλεία τον Σεπτέμβριο, έχουν αυξηθεί κατά χίλιες σε διάστημα ενάμιση μόνο μηνός. Έχουμε αυτή τη στιγμή δηλαδή 13.000 οικογένειες των οποίων η αίτηση εξαρτάται από τα κοινωνικά παντοπωλεία! Η στήριξη δηλαδή που θα ανέμενε κανείς να δίνεται από την κυβέρνηση, σε όποιους δίνεται, κρίνεται ανεπαρκής για τις ανάγκες 13.000 οικογενειών. Και τονίζω το όπου δίνεται, γιατί θέλω να εκφράσω την έντονη οργή αλλά και απογοήτευση μου, για το γεγονός ότι για ακόμη μια φορά η περίφημη κυβερνητική γραφειοκρατία στερεί από οικογένειες που ζουν στην ανέχεια, την πρόσβαση στην ελάχιστη βοήθεια που προσφέρει πλέον σήμερα το Γραφείο Ευημερίας. Και ακούω δικαιολογίες του τύπου «η υπόθεση εξετάζεται», «δεν έχει εξασφαλιστεί διαζύγιο», «δεν έχει υπογραφεί συμβόλαιο ενοικίασης», «οι απολαβές του 2012 δεν ικανοποιούν τα οικονομικά κριτήρια», «υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία στο όνομα της οικογένειας (εννοούν τα αμπελοχώραφα στο πατρογονικό χωριό δηλαδή)», και τόσες άλλες τεχνοκρατικές δικαιολογίες που με κάνουν να διερωτώμαι αν κάποιοι έχουν συναίσθηση του τι συμβαίνει ευρύτερα στην κοινωνία μας και στις περισσότερες κυπριακές οικογένειες.
Πάμε παρακάτω. Σύμφωνα με στοιχεία της Κομισιόν, η ανεργία στους νέους κάτω των 25 ετών ανήλθε στο 43,9% τον Οκτώβριο του 2013 και οι νέοι που δεν σπουδάζουν, δεν εκπαιδεύονται και δεν εργάζονται, ανέρχονται στο 16% του συνόλου της εν λόγω ηλιακής ομάδας. Αυτοί οι ίδιοι όμως οι νέοι θεωρούνται ως μη εξαρτώμενα μέλη της οικογένειας και δεν συνυπολογίζονται στα οικονομικά βάρη της, παρά το ότι η ανεργία που μαστίζει πλέον την γενιά τους αναγκάζει τους νέους ενήλικες μας να παραμένουν εξαρτώμενοι των γονιών τους. Άρα, επιπλέον της ουσιαστικής μείωσης εισοδημάτων που πλέον έχει νιώσει η συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών στην Κύπρο, έρχεται η κυβέρνηση και με πλασματικές σοφιστείες αποφασίζει ότι δεν δικαιούται στήριξης η οικογένεια για το παιδί  από τα 18 του χρόνια και πάνω, ότι οι μονογονιοί δεν είναι πλέον γονιοί και ότι οι πολύτεκνες οικογένειες παύουν ουσιαστικά να είναι πολύτεκνες όταν τα παιδιά τους ενηλικιώνονται και φεύγουν για σπουδές. 

Έτσι απλά, με μαγικό τρόπο, όλα τα οικονομικά βάρη της οικογένειας αυτής εξαφανίζονται γιατί το παιδί δεν είναι πλέον παιδί αλλά αυτόνομη μονάδα στην κοινωνία. Και ρωτώ λοιπόν: αυτή είναι η στάση μας έναντι των οικογενειών; Αυτή είναι η έννοια της οικογένειας όπως την αντιλαμβάνεται η κυπριακή κοινωνία; Ή μήπως θέλουμε να ακολουθήσουμε το δυτικό πρότυπο που θέλει τους γονείς να πετούν ουσιαστικά τα παιδιά τους στο δρόμο όταν ενηλικιώνονται, ή να απαιτούν ενοίκιο και συνεισφορά στα έξοδα διατροφής της οικογένειας; Φαίνεται πως κάποιοι, εντός και εκτός Κύπρου, έχουν αποφασίσει ότι αξίες που κρατούν το κοινωνικό μας δίκτυο σταθερό και ανθρώπινο είναι «ντεμοντέ». Βλέπεται το παγκοσμιοποιημένο κερδοσκοπικό σύστημα δεν μπορεί να αντιληφθεί την έννοια της οικογένειας, αντιλαμβάνεται μόνο καταναλωτικές μονάδες. Και δεν συμφέρει στο σύστημα οι οικογένειες να μοιράζονται τα βάρη και να αλληλοστηρίζονται μεταξύ τους οι συγγενείς. Όχι. Θέλει να δημιουργούνται εξατομικευμένες κοινωνίες με εγωιστικά μέλη που βλέπουν πρώτιστα το ατομικό συμφέρον, όχι το συλλογικό.

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες. Εγείρω αυτό το θέμα στην ολομέλεια της Βουλής, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η κρίση που περνά ο τόπος μας αυτή την χρονική στιγμή, είναι κάτι πολύ περισσότερο από οικονομική κρίση. Σας υπενθυμίζω ότι κρίση ορίζεται είτε ως η ξαφνική και βίαιη επιδείνωση μιας χρόνιας πάθησης ή η απότομη και οξεία εμφάνιση συμπτωμάτων σε ένα έως τώρα υγιές άτομο. Η δική μου εκτίμηση θέλει την σημερινή μας κρίση να είναι ένα κράμα και από τα δύο. Γιατί η κρίση που βιώνουμε σήμερα προέρχεται τόσο από την οξεία επιδείνωση χρόνιων παθήσεων της οικονομίας και της κοινωνίας μας, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα αποτέλεσμα εξωτερικών επιθέσεων. Καλούμαστε να υπερασπιστούμε την κοινωνία μας, τον τρόπο ζωής μας, τους εαυτούς μας ουσιαστικά, τόσο από τον εξωτερικό εχθρό που μας έχει πλήξει όσο και από τις εσωτερικές χρόνιες δυσλειτουργίες και αρρώστιες που μας κατατρώγουν. 

Ο έλεγχος που έχουμε επί της κατάστασης είναι περιορισμένος και καλούμαστε όλοι σε σύντομο χρονικό διάστημα να αλλάξουμε, να τροποποιήσουμε τη συμπεριφορά μας, να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα. Πρέπει όμως να είμαστε τρομερά προσεκτικοί, ώστε αυτή η ευκαιρία για ουσιαστικές αλλαγές και επίλυση χρόνιων προβλημάτων να μην μας στερήσει και από τα καλά που είχε και, για την ώρα, εξακολουθεί να έχει η κοινωνία μας. Ένα από αυτά τα καλά είναι οι στέρεοι και στενοί οικογενειακοί δεσμοί που δυστυχώς πλήττονται από την οικονομική, κοινωνική και αξιακή κρίση που βιώνουμε σήμερα. 

Πρέπει να εκτιμήσουμε πως η κοινωνία μας, όπως μια οποιαδήποτε οικογένεια, είναι ένας ιδιαίτερα πολύπλοκος οργανισμός. Μέλη του είναι άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και φύλων, κάποιοι μαζί από επιλογή, κάποιοι από ανάγκη, αλλά όλοι μαζί συνθέτουν ένα σύστημα αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας. Πρωταρχικός μας στόχος, στην μακρά πορεία που ανοίγεται μπροστά μας για επαναφορά της οικονομικής και κοινωνικής υγείας στην χώρα μας, δεν πρέπει να είναι απλά η εξασφάλιση πιο ψηλών μισθών για να μπορούν οι καλοί καταναλωτές να ξοδεύουν περισσότερο από ότι μπορούν τώρα να ξοδεύουν. Ο κύριος στόχος μας πρέπει να είναι η εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και η επιβίωση του θεσμού της οικογένειας παρά την οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα. Σας υπενθυμίζω ότι η σημερινή κατάσταση έρχεται να επιδεινώσει την κακή οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας μας. Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2011 αποτελούσε μεγάλη επιβάρυνση για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δήλωσε ότι, η αποπληρωμή δανείων ή αγορών που έγιναν με δόσεις. Παρατηρούμε επίσης ότι το 2011, ο πληθυσμός που βρισκόταν κάτω από το όριο φτώχιας δήλωσε ότι, αντιμετωπίζει με δυσκολία ή μεγάλη δυσκολία τις βασικές του ανάγκες, σε ποσοστό 77,9%. Το αντίστοιχο ποσοστό για τον πληθυσμό που βρίσκεται εκτός κινδύνου φτώχιας ήταν 49,8%. Και αυτά τα στοιχεία είναι από καλύτερους καιρούς του 2011 όταν η κρίση είχε μόλις δείξει το φρικτό της πρόσωπο.

Πρέπει να αναλογιστούμε μακροπρόθεσμα που πάει η κοινωνία μας. Ο δείκτης γεννητικότητας είναι αρνητικός και πολύ σύντομα θα έλθει καιρός που οι συνταξιούχοι θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν την περίθαλψη και τη συνταξιοδότηση των ηλικιωμένων. Οι οικογένειες τότε θα κληθούν να παίξουν αποφασιστικό ρόλο, γιατί μόνο αυτές θα μπορέσουν να καλύψουν αυτό το κενό. Άρα, για την μακροοικονομική εξασφάλιση της οικονομικής μας ευρωστίας, καταλήγουμε στον ίδιο παρονομαστή: πρέπει να διαφυλαχθεί και να ενισχυθεί ως κόρη οφθαλμού ο θεσμός της οικογένειας. 

Είναι απαραίτητο λοιπόν, η πολιτεία να ασχοληθεί επιμελώς με στόχο την προστασία και ενίσχυσή του θεσμού της οικογένειας, παράλληλα με τα όποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για να επιτευχθεί η έξοδος μας από το Μνημόνιο και η ανατροπή του αρνητικού ρυθμού ανάπτυξης.

Γιατί, κατά τον αρχαίο έλληνα φιλόσοφο Πυθαγόρα, "οι πόλεις ή οι κοινωνίες συγκροτούνται από τις οικογένειες. Η δε ευημερία της κοινωνίας εξαρτάται από την ευημερία των οικογενειών ". («Αρχή εστίν η περί των οίκων δικαία διάθεσης της όλης έν ταις πόλεσιν ευταξίας. Από γαρ των οίκων αι πόλεις συνίστανται»).

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Οι επιπτώσεις των μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση, με τα οποία επηρεάζεται το βιοτικό επίπεδο των συνταξιούχων



 (Αρ. Φακ. 23.05.046.006-2013).

Αγαπητοί συναδέλφοι, κυρίες και κύριοι, 

Είναι ένδειξη κάθε σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας, να εντάσσει στην κοινωνική της πολιτική την καταπολέμηση (αν όχι την εξαφάνιση) της φτώχειας και εξαθλίωσης. Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως ένα από τους 5 στόχους της για το έτος 2020 την μείωση της φτώχειας στην επικράτεια της, με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου τουλάχιστο 20 εκατομμυρίων από τους πολίτες της. Φαίνεται όμως ότι στην Κύπρου του 2013, αυτή η ουσιαστική κοινωνική υποχρέωση είναι ψιλά γράμματα για τους ιθύνοντες. 

Με βάση στοιχεία της Eurostat, η μερίδα του κυπριακού πληθυσμού που κινδύνευε από κοινωνικό αποκλεισμό και φτώχεια το 2011 ανερχόταν στα 23% του ολικού πληθυσμού. Από αυτό το 23%, το 40,6% είναι άτομα άνω των 65 ετών. Με βάση στατιστικά στοιχεία του 2011, 40,4% του πληθυσμού μας είναι άτομα άνω των 65 ετών, άρα αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι ένα σοβαρό ποσοστό των συνταξιούχων μας ήδη ήταν πολύ κοντά στο όριο της φτώχειας. Διότι από το 2011, ποσοστό 10% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας με σοβαρές στερήσεις. Το μίνιμουμ ετήσιο εισοδημα που υπολογιζόταν ανά άτομο για να μην φθάσει στην εξαθλίωση είχε τεθεί στα €10.324. Για το 2012 εκτινάχθηκε στα €11.149. 

Αναρωτιέμαι πόσοι συνταξιούχοι θα μείνουν πλέον με εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας στην Κύπρο, μετά από τις δραστικές οικονομικές περικοπές στις οποίες έχει προβεί τόσο η νυν όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, που επηρεάζουν ιδιαίτερα τα χαμηλά οικονομικά στρώματα, που αποτελείται κατά 40,6% από συνταξιούχους.  

Η στόχευση των συνταξιούχων ξεκίνησε με τον αποκλεισμό μερικών χιλιάδων χαμηλοσυνταξιούχων από το Σχέδιο Ενίσχυσης Χαμηλών Συντάξεων και τη δραστική μείωση του μηνιαίου επιδόματος για την συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων που παραμένουν στο Σχέδιο, λόγω της αυθαίρετης μείωσης στο όριο της φτώχειας που ίσχυε μέχρι και το τέλος του 2012 κατά 7,4%.

Τα χτυπήματα συνεχίστηκαν με την μείωση των επιδομάτων γενικότερα, γεγονός που για πολλούς συνταξιούχους σημαίνει τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης και ανταπόκρισης σε βασικές  ανθρώπινες ανάγκες. 

Άλλο ένα σοβαρό πλήγμα επήλθε με την ουσιαστική κατάργηση του πασχαλινού επιδόματος, εφόσον το κριτήριο για ελάχιστο ετήσιο εισόδημα μειώθηκε από τις €20.080 στις €9.750, με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειοψηφία από τους 70.000 συνταξιούχων περίπου που ήταν οι δικαιούχοι, να αποκλείονται. Υπενθυμίζω ότι το 2012 είχαν οριστεί ως όριο της φτώχειας το ποσό των €11.149.  

Η αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής όσον αφορούσε την  πρόσβαση σε πλήρη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη έχει επίσης επιδεινώσει την οικονομική κατάσταση των κοινωνικών στρωμάτων με χαμηλά εισοδήματα. Η πρόσφατη απόφαση για καταβολή τελών για επίσκεψη σε γιατρό, πληρωμή των φαρμάκων και τέλος για τις πρώτες βοήθειες είναι δυσβάστακτη για τα νοικοκυριά με εκμηδενισμένα εισοδήματα. Καλούνται επιπλέον να πληρώνουν για τα φάρμακα ή τις αναλύσεις τους πληρώνοντας πενήντα σεντ για το κάθε συνταγογραφούμενο φάρμακο. 

Η αύξηση του ΦΠΑ και του φόρου κατανάλωσης στα πετρελαιοειδή  επηρεάζει φυσικά αρνητικά το σύνολο των συνταξιούχων. Ακόμα και η φορολόγηση ακίνητης ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανόμενης και της πρώτης κατοικίας χωρίς καμία εξαίρεση, είναι ένα άδικο και ισοπεδωτικό μέτρο που επηρεάζει δυσμενώς τους συνταξιούχους που δεν μπορούν να αυξήσουν τα εισοδήματα τους, πόσο μάλλον όταν θα κληθούν να πληρώνουν φόρο για την μοναδική τους κατοικία ανάλογη με τις τρέχουσες τιμές της αγοράς. Επιπλέον, η διαφοροποίηση των χορηγιών και κριτηρίων για στέγαση προσφύγων επηρεάζει τους συνταξιούχους και ειδικότερα αυτούς που ζουν σε παλιές Τ/Κ κατοικίες. Οι συνταξιούχοι καλούνται επιπλέον να στηρίξουν οικονομικά και τα παιδιά και εγγόνια τους, που έχουν μπει στον μακρύ κατάλογο των ανέργων.

Η κατάργηση της δωρεάν μεταφοράς των συνταξιούχων με τα λεωφορεία είναι μας λένε μέτρο οικονομικής περισυλλογής που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνησή. Ένα μέτρο που, κατά την άποψη μας, πολύ λίγα εισοδήματα θα προσφέρει στα ταμείου του κράτους μας αλλά θα επιφέρει μεγάλο πλήγμα στην στρατηγική για προώθηση των Μαζικών Μέσων Μεταφοράς και στο εναπομείνον κοινωνικό κράτος. 

Η κοινωνική ευαισθησία για τους αδύνατους και τους ευάλωτους, δεν είναι δυνατό να αγνοείται ή να τοποθετείται στο περιθώριο. Παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, η κοινωνία μας οφείλει να σταθεί στο ύψος της και να ανταποκριθεί με ανθρωπιά και αίσθημα ευθύνης στις προκλήσεις που οι τραγικές σημερινές οικονομικές συνθήκες έχουν δημιουργήσει. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιλέγουν τις εύκολες λύσεις, παρά το κόστος που αυτό θα έχει στην κοινωνική συνοχή. Καλούμε την κυβέρνηση να αφουγκραστεί τις κραυγές αγωνίας των μη εχόντων και να προσαρμόσει την επιδοματική πολιτική της αναλόγως. Η κραυγή της αγωνίας των παππούδων και των γιαγιάδων μας, θα μας κατατρέχει. 

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να κλείσω την ομιλία μου με ένα ποίημα που μου έδωσε στο χέρι, χειρόγραφο, ένας από τους χιλιάδες συνταξιούχους που επηρεάζονται από την σημερινή κατάσταση. Λέει λοιπόν ο κ. Σοφοκλής Σοφοκλέους από το Αρεδιού:

«Έκαμεν μας η Τρόικα Ούλλους ένα ψαλλίδι,
Εγίνην τζιαι το κούρεμμα, στες τράπεζες παιχνίδι.

Συστήνει μας λιτότητα η Μέρκελ στες Βρυξέλλες,
Τζ’ εφάαν τζιαι τους κόπους μας, με τες χρυσές μασέλλες.

Τώρα με τα μνημόνια ούλλα θα τα τσιακκάρουν,
Τα κάρβουνα μεν τ’ άχετε τζ’ εννα σας λαπορτάρουν.

Ρούχα τζιουνούρκα μέν ράψεις, με σάκκον με κουστούμι,
Τζ’ αντί για σούβλαν τρώετε, παττίχαν τζιαι χαλλούμι.

Ξηχάστε τα ταξίδκια σας με δανεικά ριάλια,
Τζιαι κάμετε διακοπές στης Κύπρου τ’ ακρογιάλια.

Σκεφτείτε το καλλίτερα, θέλει οικονομία,
Αλλάσει ποιον το σύστημα στην ευρωκοινωνία.»

Σας ευχαριστώ,